Ako bi me pitali koje je najčarobnije mjesto na kojem sam śeđeo odma bi vam odgovorio da je to ovaj kamen sa uvodne fotografije. Iako neudoban za stražnjicu, sa njega se pruža bajkovit i jedinstven pogled, sa njega se „čuje” nevjerovatna tišina koju na trenutke ometa fijuk svježeg planinskog vjetra koji sa sobom nosi legende ovog kraja i doprinosi sveopštem osjećaju neponovljive mirnoće…
Makoliko Kučka Krajina i Bukumirsko jezero bili blizu Podgorice, malo ko od Podgoričana (makar bliskih meni) je uopšte čuo za ove crnogorske dragulje. S jedne strane mi je krivo što je našem narodu najveći domet prirode bašta podgoričkih lokala, a sa druge strane drago mi je što ova lokacija ostaje skriveno blago zaštićeno od naše loše naravi, da uništimo ili “valorizujemo” sve što valja.
Bukumirsko jezero po svojoj veličini spada u mala planinska jezera te površinom zahvata tek 19300 kvadrata. Dugačko je oko 210 m,a široko oko 130 m, dubine je 16 m. Smješteno je na obroncima Žijeva na visini od 1440mnm. Riječ je o ledničkom jezeru koje vodu dobija topljenjem snijega, padavinama, ali i iz povremenih izvora. Okolina mu je travnata i brežuljkasta, dno mu je muljevito, sa strana je obraslo barskom vegetacijom kojamože uticati na njegovo nestajanje. Zbog svoje dubine boja mu se kreće od svjetle zelene u priobalnom prstenu do tamno zelene krećući se ka centru. Stanovnik ovog jezera je mali davždenjak Triturus Montenegrinus ili Triton, jedinstven u svijetu. Na 5 minuta od Bukumirskog jezera, odma iza brežuljka nalazi se katun i jedna poveća lokva, koja služi za napajanje stoke.
Legende
Ovaj kraj ima mnogo legendi, od kojih izdvajam par njih:
Po prvoj,koja ima više verzija, prostor oko Bukumirskoj jezera naseljavao je narod Bukumiri, koji je stalno morao biti na oprezu od zmaja (postoji verzija i sa „nečastivim“) koji se nalazio u jezeru. Na putu do sela dva brata su prenoćila u šumi. Dok su se oni pravili da spavaju zmaj prozbori „E da ovi znaju da mi glave mogu doći, kad bi samo užareno kamenje u jezero bacili“. Lukava braća su to naravno čula i sjutradan to sprovedoše u djelo. Naložiše oni stjenčuge baš nalik ovoj sa uvodne slike, te gurnuše u jezero koje provri. Glupi zmaj (u rimejku legende konj sa stvorom) pobježe i povika pakosnu kletvu tipa „ Ne bilo vas“. Ne prođe mnogo vremena ,đeca u selu su se igrala, jedno dijete udari drugo, posvađaše se familije, podijeli se narod, pobi se svo selo i od Bukumira ne ostade ništa, sem izreka „Poklali se ka Bukumiri“ i naravno ime jezera. Groblje Bukumira se nalazi ispod katuna Momonijevo i čini ga neolitski spomenih od prirodnih lomljenih šiljastih kiljana, vertikalno pobodenih u škrape. Naravno čekamo 22. vijek ili okupaciju od stranih sila, ne bi li se ovaj fenomen naučno ispitao.
Druga legenda o jezeru manje je poznata ,ali je simpatičnija, jer nema glupog zmaja koji proklinje, već grupu sexy vila. Bio jednom jedan putnik-kurir koji je nosio nekakvu bitnu poruku preko Komova. Od silnog umora śeo je na jedan proplanak da se odmori. Pomislio je u sebi „lijepog li mjesta a niđe vode“. Pomoli se Bogu za kap vode, kad poče na sve strane da pršti. On se napi i legnu da spava. Kad se probudio imao je što da vidi. Stvorilo se jezero, a iz jezera su izlazile polugole vile, igrale, plesale, mamile putnika u vodu. Za čudo, mali se nije dao zajebat, no im obrnu dupe pa put Komova. Ili je bio prepametan ili gay,ne zna se, u svakom slučaju jezero ostade i Bukumirskim postade, čekajući putnika da se vrati. Po nekoj verziji on je ipak ulećeo u jezero i postao čovjek-riba, te su svi pokušaji da se poribi jezero bili uzaludni, jer ju je on nezasito jeo.
Ove i ostale legende su naravno plod mašte koju je lako rasplamsati ovim krajem. Ljepota jezera i vrhova koje ga okružuju upravo ko da su iz nekih bajki. Zato se ne bih iznenadio da jednog dana ugledam neku sexy vilu, a možda je i uslikam.
